حسین

دروازه ی دل من دلخسته گاه گاه

وا می شود به روی بغض های قتلگاه

آنجا که تیغ با دل سنگش جدا نمود

سر از تن برادر و خواهر کشید آه

آنجا که دید روی خدا را حسین و گفت

جن و ملک فدای تو ای مظهر اله

تو غرق خون و غرق خدای خودت شی

دریای عشق جلوه نمود از شعاع ماه

 مصباح آفرینش هستی توئی حسین

خود سر به نیزه و ما با تو سر به راه

ای پادشاه عالم عشاق ای حسین

ای بهترین معلم ایثار و عز و جاه

دشمن سر مقام، مقام سر تو را

از کوری دو چشم، ندیده به یک نگاه

خونت زمین نریخت که در قلب شیعیان

جوشید و شد نشانگر الله و قبلگاه...

دختر شینا...